Het valt mij in gesprek met ouders op dat ze zich vaak schuldig voelen. Vanuit de media, directe omgeving, vrienden en familie kun je al snel het gevoel krijgen dat je het niet goed genoeg doet. Maar wat is nou goed? Waar is het kind bij gebaat? Hoe kun je als ouder innerlijk vertrouwen en rust bewaren als je kind even niet voldoet aan het ideaalbeeld van jou en de omgeving?
We leven in een prestatiemaatschappij. Zonder dat we ons hiervan bewust zijn worden we daardoor beïnvloed. Het begint al vanaf het moment dat je jouw eerstgeborene vasthoudt. Het kind moet aan van alles voldoen en zo ook jij als ouder. Er lijkt wel een soort van meetlat met eisen te ontstaan waarop kinderen iets moeten kunnen en beheersen. Zonder dat we het door hebben gaat het er niet meer over wie je als ouder bent maar om jouw prestaties. (Dus wat je als resultaat laat zien v.w.b. je kinderen.)
Het is eigenlijk logisch als je erover nadenkt. Veel ouders hebben, voordat ze aan kinderen begonnen, gestudeerd en een carrière opgebouwd. Je bent gewend om competenties te ontwikkelen en resultaat te behalen. Hierdoor loop je het risico om dit ongemerkt op het ouderschap toe te passen.
Het probleem dat hierdoor kan ontstaan is dat je waarde als ouder afhangt van hoe jouw kind zich voelt en gedraagt. Maar een kind opvoeden omvat naast jouzelf nog veel meer elementen. Zoals bijvoorbeeld het karakter en eigenschappen van je kind, de omstandigheden waarin hij opgroeit, je partner, familieleden, school enz.
Als je het professionele ouderschap te ver door trekt, dan associeer je jouw eigen prestatie met het gedrag van het kind. Als het kind zich misdraagt op school betekent dit dat jij een slechte ouder bent. Als het kind zijn groentes niet opeet, doe jij iets niet goed. Met als resultaat dat jij je vaak incompetent voelt gedurende de opvoeding. Dat is wat er gebeurt als je als ouder probeert controle te houden over dingen waar je niet echt de controle over hebt. We kunnen namelijk niet controleren wat andere mensen doen, dus ook niet van onze kinderen. Je hebt alleen controle over jouw eigen gedachten, handelen en verlangens.
Hoe denk je over jezelf, over de wereld om je heen en over je kind? Hoe handel je vanuit deze gedachten die je hebt? Wat zijn jouw verlangens, verwachtingen? Als je deze eens onder de loep neemt kun je kijken wat jij van jezelf als ouder verwacht, maar ook wat je hier door onbewust aan je kind laat zien en voelen waardoor de kans bestaat dat jouw kind dit verinnerlijkt.
Omhels de gedachte om een goed voorbeeld als mens te zijn die toevallig ook ouder is. We kunnen nog steeds ons best doen om een goede ouder te zijn, maar dat betekent niet dat het kind altijd aan onze verwachtingen moet of kan voldoen.
Het heeft veel meer impact om onze eigen innerlijke waarden en kwaliteiten te blijven ontwikkelen en hier voor te leven. Hierdoor kan je kind zijn eigen innerlijke waarden en kwaliteiten ontwikkelen. Het betekent ook ons niet angstig en schuldig voelen als dingen niet uitpakken zoals wij dit hadden gewild en gewenst. Als je intentie als mens goed is, ben je ook een goede ouder zelfs als je kind soms slechte keuzes maakt.
Comments